“Waarom telkens op dezelfde manier met je moeder bellen je grootste blokkade is…”

Je belt je moeder. Gewoon, even bijpraten. Maar terwijl je luistert, merk je dat je je woorden weegt. Je vertelt dat het ‘goed’ gaat, ook al zit er iets dwars. Je vraagt hoe het met haar is en luistert aandachtig. Ze vindt het fijn dat je meedenkt. Zoals altijd.
Na het gesprek voel je een mix van warmte en… vermoeidheid. Je hebt niks verkeerd gedaan, maar ergens knaagt er iets.

Waarom voel jij je na zo’n gesprek vaak net iets leger in plaats van voller?

Misschien heb je geleerd om ‘sterk’ te zijn. Om niet te veel ruimte in te nemen. Je moeder had het ook niet makkelijk, en ergens voelde je dat jouw emoties er niet altijd bij pasten. Dus je loste dingen zelf op. Werd verstandig. Begripvol. Onafhankelijk.
Maar is het echte onafhankelijkheid? Of ben je gewoon heel goed geworden in het niet nodig hebben van anderen?

Veel vrouwen denken dat ze ‘heel anders’ zijn dan hun moeder. Totdat ze in stressvolle situaties precies hetzelfde reageren. Perfectionistisch. Altijd in control. Of juist terughoudend, conflictvermijdend. Niet omdat ze het willen, maar omdat dit ooit de veiligste manier was.

En nu? Misschien weet je diep vanbinnen dat er meer mogelijk is. Dat jij een relatie met je moeder kunt hebben zonder dat het ten koste gaat van jezelf. Maar dat betekent dat jij iets moet veranderen.

Ben jij klaar om te kijken welke patronen jij nog steeds met je meedraagt?
💬 Wat herken jij hierin?
💬 Welke verwachtingen draag jij misschien nog onbewust mee?
💬 Hoe ziet jouw relatie met je moeder eruit?
💬 Welke patronen wil jij doorbreken?